Европа на економски крстопат

Минатиот месец беа објавени резултатите од истражувањето на американскиот економист Џејмс Хенри што тој го правел за Tax Justice Network, а во тесна врска со последиците на глобалната финансиска криза. Хенри вели дека со повлекување на најмалку 21 илјада милијарди долари од светскиот финансиски систем, друштвото на милијардерите, банкарите и политичарите од и околу Билдербершката група и семејствата Рокфелер и Ротшилд, намерно ја предизвикале глобалната финансиска криза. Тие пари биле префрлани на приватни оф-шор сметки и, се разбира, никогаш не биле оданочени. Легнувале во филијалите на најголемите банки, истите оние финансиски џинови кои, откако ја букнаа кризата, беа наградени со најголема државна помош за санација. На пример, банката Голдман Сакс (Goldman Sachs), за која, патем, дознавме дека во 2002 година била главен советник на грчката влада за филување на цифрите за состојбите на грчката економија за Грција да може да влезе во евро зоната, управувала со околу 840 милијарди од овие оф-шор пари. За нејзина санација во текот на финансиската криза и’ биле доделени 10 милијарди долари од државата. Или банката ЏП Морган Чејс (JP Morgan Chase), вториот финансиски советник на Грција во 2002, која чува околу 300 милијарди од оф-шор парите на одбраното друштво, е санирана со 25 милијарди долари од државата. Листата на вакви повластени банки е прилично долга, а застрашувачките цифри одамна се вртат по финансиските магазини и портали.

Милијардерската дружина, изнесувајќи ги овие баснословни суми од светскиот финансиски систем, предизвикала катастрофален удар врз паричните текови. Потоа, како што е познато, државите (најмногу САД) вложија билиони (тоа се илјадници милијарди) долари за опоравување на банките на дружината, за тие повторно да можат да издаваат кредити и да заглавуваат нови луѓе и бизниси. Политичарите кои ги донесоа одлуките за помош на овие банки веројатно се дебело наградени и доживотно луксузно обезбедени. На другата страна, страната на народот од чии давачки беа исплаќани овие фантастични суми, извршните решенија за наплата на хипотеките оставија милиони луѓе без домови, а од стопанството, кое почна да тоне заради намалената побарувачка, уште други милиони луѓе беа отпуштени од работа. Така, сиромаштијата почна да се шири и низ западната цивилизација а, како што гледаме, банките ја зацврстуваат својата позиција на господари на животите на луѓето и во Европа, која до скоро важеше за далеку поправедна средина од онаа на САД.
 
Во својата последна книга, Богови на парите (Gods of Money), Вилијам Енгдал, неустрашивиот независен публицист и аналитичар на корените и развојот на неолибералната тиранија, ја испишува хрониката на преземањето на управувањето со светот од страна на глобалните финансиски империјалисти со седиште на Вол Стрит, Вашингтон и во Лондонскиот Сити. Разоткривајќи ги мрачните сценарија на финансиските господари за владеење со светот, тој ја објаснува суштината на тоталитарната демократија на новиот светски поредок и на, како што вели, финансискиот тероризам. Енгдал, исто така, директно ги обвинува најголемите американски банки, особено Голдман Сакс и ЏП Морган Чејс, дека смислено учествувале во грчката измама кон ЕУ со цел, подметнувајќи и’ на евро зоната презадолжена земја, да ја уништат иднината на заедничката европска валута. Тој тивко ја советува Европската Унија да се пренасочи кон зајакнување на евроазиската економска целина наместо да го одржува сега веќе климавиот брак со САД бидејќи е дојден крајот на тнр. американски век. САД, како презадолжена земја без индустрија, излезот ќе го бара во префрлање на своите долгови врз други економии преку операции, осмислувани од финансиските магнати и шпекуланти. Затоа, ако остане врзана за САД, вели Енгдал, Европа долгорочно ќе се вовлече во трикот трајно да ги споделува бељите што ќе и’ ги носи огромниот долг на САД. Во битката со боговите на парите, при тоа, Европа, како економски далеку понаивна, секако ќе излезе поразена, односно целосно осиромашена.

Енгдал, како и голем број други аналитичари, ја потенцира важноста на индустриското производство за опстанок во новиот век. Се покажа, имено, и во реалноста дека ударот на глобалната рецесија (депресија) најмалку го почувствуваа земјите со развиени индустрии, како Германија, на пример, и неколку други европски земји. Најмногу страдаат земјите во кои финансискиот сектор беше срцевина на економијата, или оние во кои хиперконзумеризмот доведе до најголеми задолжувања. Дојдено е време индустријата и производството да бидат вратени на својот некогашен пиедестал, како единствена паметна одбрана од заверите на финансиските терористички кругови. Европа го може тоа, убеден е Енгдал, затоа што нејзината производствена база е сеуште силна. Таа произведува современи технологии што ги бараат пазарите на Русија и Азија, кои, патем, имаат огромна апсорпциска моќ. Интересот е еднаков и на руско-кинеската страна, за што сведочат податоците за меѓусебната трговска размена. Од минатата година, Кина е најголем трговски партнер на Европа, а за Европа - Кина е вториот по големина трговски партнер. Својата „добра волја“ кон Европа, Кина ја демонстрира и преку намерното намалување на извозот кон Унијата во некои периоди, за истовремено зголемување на увозот оттаму, намалувајќи го, со тоа, надворешно-трговскиот дефицит на Европа.

Европа пушта сигнали дека и нејзиното размислување не е многу различно од она на Енгдал. Прашање е дали одлуките за нејзината економска соработка ќе бидат носени под притисок на економската логика или под диктат на финансиската олигархија, дебело поврзана со Вол Стрит.