Да соопштам три работи

Прво, на избори НЕ ОДАМ. Се уверив низ сите овие изминати години дека мојот глас никому ништо не значи. Или, поинаку кажано, јас никому од нив ништо не значам. Според тоа, зошто да одам да гласам за некого кој ни ме шиша, ни ме ферма, ни ме мисли? Оваа одлука може да ја променам само ако на врата ми тропне партија, чии луѓе ќе ме прашаат, и тоа многу љубезно, како терам сите овие години, без никакви врски, лобија, корупции, дупелижења, лажења, крадења, подместувања и интриги. Многу искрено ќе им одговорам на прашањето, може и нашироко. Овде сега нема никого да замарам со личните искуства. Значи, одлуката е таа, а неа може да ја променам само ако некој, од БИЛО КОЈА партија (идеологија и онака нема во ниедна), искрено ме праша за животов, ми ја сослуша приказната без да му забележам здодевност на лицето, и ми понуди аргументи дека нешто ќе се смени. Дека иде нов ден, ново време, во кое за таквите како мене ќе се најде простор, мегдан и уво што ќе слушне. Ама, бидејќи веројатноста за тоа е скоро еднаква на нула, одлуката, се чини, нема да ја сменам.

Никој нека не ми тртља дека ако не одам да гласам, некој ќе ми го злоупотребел гласачкото ливче, во полза на своите. Да ви кажам? Ме заболе. Што сакаат нека му прават. Нека штимаат, нека го умножуваат, нека го пикаат во обиени гласачки кутии, нека се тресат од страв дур го фалсификуваат моето право, нека ги дрма ѓаволот на дрчноста, нека им течат отровот и лигите, нека им се слеваат по вратовите. Ич нема да ме потресат. Та и едните, та и другите, та и третите, мене веќе не ме интересираат. За мене, тие се Курто, Мурто, Шурто, оние грамзиви сподоби од најсељачкиот балкански забит, оние гниди на подмуклата итрина и грамзивост, за какви што целиот свој живот сум била полна со презир.

Второ, јас од денес не поштујам правила. Ќе фрлам ѓубре по улица, ќе пљукам по тротоари, ќе мочам по туѓи влезови, ќе му ги крадам на Коце цвеќињата од булеварите, ќе сечам дрва за огрев од парк, ќе пишувам гн’сни графити со најмрсна боја по новите згради, ќе поминувам на црвено, ќе фрлам празни конзерви во контејнери за хартија, ќе ја отерам у п...у материну комшикава што ме малтретира точно 14 години, ќе и’ истурам кило зејтин пред вратата, а на син и’ ќе му ги дупнам гумите и ќе му ги искорнам брисачите. И ја више имам потреба да си го испразнам бесот, насобран од трпење. Додека јас поштував правила, сите престапници пркнаа, окрљаија уши, некои и власт станаа. Јас останав со правилата и трпењето. Е, шипак више!

Трето, јас веќе не застанувам на раскрсници да уделам пет-десет денари на циганчиња-питачи, не отварам врата на баратели на донации, и веќе не одам на хуманитарни настани. Не гледам веќе прилози на телевизија за страдањата на најсиромашните, за маките на стечајците, и за болките на несреќниците. Најмалку триесет илјади луѓе во државава примаат плата за да ги решат токму овие судбини. На оној Спиро, или на оној Тодоров, само тоа треба да им биде работа. Зошто, бе, јас да имам грижа на совест за нешто што е туѓа, неодработена работа? Зошто да се чувствувам крива гледајќи ги тие трагедии, кога не сум јас таа што придонела тие животи да се удават во мизерија.

Ќе ја сменам одлуката за гласање, ако во очите на некој од кандидатите препознаам искреност, добрина и честољубие. Јас, обично, не грешам кога им читам на луѓето од очите. Не ми треба многу, не морам ни да ги следам, ни долго да ги гледам. Ги препознавам на прва и, ако се појави таков, верувајте, ќе кажам.